Święci i błogosławieni
Podkategorie
-
Św. Andrzej Bobola
Św. Andrzej Bobola, jezuita głoszący Ewangelię na wschodzie Rzeczypospolitej, który z powodu swej wierności Bogu dołączył do grona męczenników. Zanim stracił życie z rąk Kozaków, był przez nich torturowany w okrutny sposób. Opis jego męczeństwa budzi dreszcz grozy. Krew męczenników pokazuje, że prawda, miłość, dobro będą zawsze napotykały na sprzeciw kłamstwa, zawiści, bezbożności. Triumf zła to tylko pozory. Groby męczenników stają się znakami nadziei. Św. Andrzej Bobola, patron Polski, oręduje za nami w "Różańcu świętych - nie jesteś sam".
-
Bł. Edmund Bojanowski
Bł. Edmund Bojanowski od dzieciństwa wpatrywał się w gostyńskiej świątyni w srebrne Oko Opatrzności – wotum rodziców za łaskę uzdrowienia syna. Po godzinach spędzonych na kolanach czynił to, do czego czuł się przynaglony na modlitwie. Aby stał się sługą Bożej Opatrzności, wystarczyły bułka podana zgłodniałemu dziecku, szczery uśmiech czy zioła zaniesione do wieśniaczej chaty. Przez Zgromadzenie Służebniczek Niepokalanej Dziewicy, które założył, Bóg pomnożył dary jego serca i dobrych rąk. Do dzisiaj znakiem tej „świętej współpracy” jest Oko Opatrzności umieszczane w każdej ochronce prowadzonej przez siostry.
-
Św. Albert Chmielowski
Św. Albert Chmielowski porzucił malarstwo, aby życiem i służbą namalować najpiękniejszy obraz Stwórcy. Uczył innych, jak w pełni zaufać Bożej Opatrzności. Modlił się słowami: „Wszystko, i to co małe, i to co wielkie, należy zdawać na Opatrzność Bożą, z całym zaufaniem i pewnością, bo dobry Bóg obmyśla nawet najdrobniejsze szczegóły. Nawet zło, które Pan Bóg dopuszcza, aby je w dobro przemienić – i za to też powinien być uwielbiony”.
-
Bł. Elżbieta Czacka
Bł. Elżbieta Róża Czacka. Była pionierką spraw niewidomych w ówczesnej Polsce. Dostosowała język polski do punktowego pisma Braille'a. Opracowała system edukacji osób niewidomych. Przygotowywała społeczeństwo do akceptacji niewidomych. Zainicjowała naukową wiedzę tyflologiczną. Walczyła o prawa osób z dysfunkcją wzroku. Nie lubiła niedomówień i kłamstwa, była bezkompromisowa i potrafiła być twarda. O swoim Dziele Lasek napisała w Dyrektorium: "Dzieło to jest z Boga i dla Boga. Innej racji bytu nie ma. Gdyby zboczyło z tej drogi, to niech przestanie istnieć".
12 września 2021 r. w Świątyni Opatrzności Bożej nastąpiła Jej uroczysta beatyfikacja.
-
Św. Zygmunt Szczęsny...
Św. Zygmunt Szczęsny Feliński był kapłanem w Petersburgu, potem arcybiskupem w Warszawie. Spędził dwadzieścia lat jako zesłaniec w głębi Rosji. Opiekun sierot, ubogich i wysiedlonych, przeszedł do historii jako wielki czciciel Matki Najświętszej. Z ewangelicznej atmosfery domu rodzinnego wyniósł mocny fundament wiary, niezachwianą ufność w Bożą Opatrzność, cześć dla Maryi, szacunek dla każdego człowieka i przekonanie o potrzebie poświęcenia się dla Ojczyzny. „Zdałem się na Opatrzność – mówił – i pewny jestem, że celem wszystkiego, co Bóg zrządza lub dopuszcza, jest uświęcenie i zbawienie nasze”. W książeczce Pod wodzą Opatrzności zawarł program duchowy dla Narodu. Ulubioną modlitwą św. Zygmunta był różaniec.
-
Bł. Honorat Koźmiński
Bł. Honorat Koźmiński jako młody kapłan należał do Bractwa Różańcowego i otrzymał prawo przyjmowania wiernychdo Arcybractwa Różańcowego. Sam codziennie odmawiał różaniec. Wzywał: „Ufaj zapewnieniu Zbawiciela, że poszedł tam przygotować dla nas miejsce. Uważaj się, jako będący na wygnaniu i pielgrzymce na tej ziemi, gdzie nie mamy stałego mieszkania. Pamiętaj o przestrodze Aniołów, że Jezus tak jak teraz wstąpił do nieba, tak kiedyś przyjdzie stamtąd na sąd” (Notatnik duchowy).
-
Św. Jan Paweł II
Św. Jan Paweł II, który doświadczył osobiście działania Opatrzności Bożej, był absolutnie przekonany o Jej obecności w świecie. Jego przejmujące wołanie podczas inauguracji pontyfikatu: "Nie lękajcie się. Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi" usłyszał cały świat. W czasie swojego pontyfikatu 129 państw. Beatyfikował 1340 i kanonizował 483 osoby, więcej niż wszyscy jego poprzednicy w okresie pięciu poprzedzających wieków. Dziś oręduje za nami w "Różańcu świętych - nie jesteś sam".
-
Św. Maksymilian Kolbe
Św. Maksymilian Kolbe - męczennik miłości, do końca zapatrzony w Niepokalaną. Pisał: "Czyż Opatrzność Boża nie kieruje światem? Czyż może się wydarzyć cokolwiek, o czym by Pan Bóg nie wiedział i nie dopuścił? Jeżeli zaś On to dopuszcza, to bez wątpienia dla dobra naszego. (...) Nie pragnijmy ani mieć więcej czasu ani mniej, ani innego zajęcia niż mamy, ani też innego miejsca niż to, gdzie nas Opatrzność Boża umieściła". Św. Maksymilian Kolbe oręduje za nami w "Różańcu świętych - nie jesteś sam".
-
Św. Faustyna Kowalska
Św. Faustyna Kowalska zapisała w Dzienniczku: „Wielka tajemnica dokonuje się w czasie Mszy. Z jaką pobożnością powinniśmy słuchać i brać udział w tej śmierci Jezusa. Poznamy kiedyś, co Bóg czyni dla nas w każdej Mszy Świętej i jaki w niej dla nas gotuje dar. Jego Boska miłość tylko na taki dar zdobyć się mogła”. I dodaje: „Najuroczystsza chwila w życiu moim to chwila, w której przyjmuję Komunię świętą. Do każdej Komunii świętej tęsknię i za każdą Komunię świętą dziękuję Trójcy Przenajświętszej”.
-
Św. Urszula Ledóchowska
Św. Urszula Ledóchowska w swoich medytacjach biblijnych pisze: "Jakby dziecięca ufność w Opatrzność Bożą przydała się w moim życiu, jakby je opromieniła jasnym swym światłem, które wlałoby w moją duszę pogodę nawet w najcięższych próbach życiowych! Czuwa nade mną mój dobry Ojciec w niebie, czuwa nade mną mój Boski Mistrz, Przyjaciel i Odkupiciel mój, Jezus, czuwa nade mną dobra i czuła Matka moja, Maryja. Z pewnością praca wewnętrzna zyskiwać tylko będzie na tym spokoju wewnętrznym, wypływającym ze świętej ufności”.
-
Św. Stanisław Papczyński
Św. Stanisław Papczyński, który oręduje za nami w "Rożańcu świętych - nie jesteś sam", wiedział, że doświadczenie Maryi pokazuje, że zaufanie Opatrzności nie oznacza życia wolnego od trudów i problemów. Bóg je dopuszcza dla wypróbowania w cnotach oraz byśmy zakosztowali stałości w świętych posługach i w pokładaniu ufności w Bogu. Św. Stanisław doświadczył tego osobiście. Po wstąpieniu do zakonu pijarów i święceniach kapłańskich pracował z niezwykłym zapałem jako kaznodzieja, spowiednik i wykładowca. Jego radykalizm budził sprzeciw braci w zakonie, naraził go na wielkie trudności i cierpienia. Wieloletnie zmagania wydały jednak swój owoc – było nim nowe Zgromadzenie Księży Marianów, które o. Papczyński założył, zatwierdzone ostatecznie w 1679 roku.
-
Bł. Jerzy Popiełuszko
Bł. Jerzy Popiełuszko przemierzył wiele dróg, kiedy jako kapłan śpieszył do konfesjonału, na ambonę, do ołtarza, do robotników, którym służył duchową posługą. Najważniejszą drogą jednak okazała się ta z Bydgoszczy do Torunia. To tam zaczęła się jego droga krzyżowa zakończona w wodach Wisły pod Włocławkiem. „Nasze cierpienia, nasze krzyże możemy ciągle łączyć z Chrystusem – uczył bł. ks. Jerzy – bo proces nad Chrystusem trwa. […] Uczestniczą w nim ci wszyscy, którzy zadają ból i cierpienie braciom swoim, ci, którzy walczą z tym, za co Chrystus umierał na krzyżu. Uczestniczą w nim ci wszyscy, którzy usiłują budować na kłamstwie, fałszu i półprawdach, którzy poniżają godność ludzką, godność dziecka Bożego”. Błogosławiony Jerzy Popiełuszko stanął po stronie Chrystusa i dołączył do grona męczenników. Boża Opatrzność sprawiła, że jego śmierć umocniła Polaków w walce o wolność, godność i prawdę. Była to walka bez przemocy, bez nienawiści do wrogów.
-
Św. Józef Pelczar
Św. Józef Sebastian Pelczar całe swoje ziemskie życie pragnął we wszystkim wypełniać wolę Bożą. Trwał przed Panem i adorował „pomniki” Bożej miłości: żłóbek, krzyż i ołtarz – najpierw jako kapłan, rektor i wykładowca Uniwersytetu Jagiellońskiego, a później jako założyciel Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego i biskup przemyski. Tak uczył się całkowitego zaufania Opatrzności i radykalnego odpowiadania Bogu na Jego zamysły wobec niego i tych, którym służył.
-
Bł. Franciszka Siedliska
Bł. Franciszka Siedliska - założycielka zgromadzenia sióstr nazaretanek. Jej tęsknota za Bogiem od wczesnego dzieciństwa wypełniała się w radykalnym fiat – zgodzie na wszystko. Bóg stał się jedynym Panem jej serca. Szła za Chrystusem do Jerozolimy swojego życia z pragnieniem wypełniania dzień po dniu zrządzeń Bożej Opatrzności. Jak każdy pielgrzym była nieraz umęczona, gubiła Jezusa przez swoje słabości i grzechy. Wówczas jednak natychmiast zawracała i „z bólem serca” szukała Go w sakramencie pokuty i pojednania, w Eucharystii, w modlitwie. Bóg wchodził z nią w dialog, pouczał ją, pocieszał, wypełniał światłem Ducha Świętego i zapewniał: „Pamiętaj, moje dziecko, że tym wszystkim, co cię spotyka i co cię otacza, rządzi i kieruje Opatrzność Moja Boża. Ona to wszystko sporządza. Ty więc zawsze w tym dostrzegaj wolę Moją, ode Mnie to przyjmij i zawsze do Mnie się zwracaj, do Mnie się odnoś w każdej okoliczności i sprawie, pytając Mnie, jak mam postąpić, aby zawsze wszystko czynić w jedności i w porozumieniu ze Mną” (Rozmowy z Panem Jezusem).
-
Bł. Klara Szczęsna
Bł. Klara Szczęsna od najmłodszych lat czuła, że Pan powołuje ją do wyjątkowej bliskości i wyłącznej służby Jemu. Nie wahała się opuścić rodzinnego domu, aby odnaleźć drogę swojego powołania. Przez dziewięć lat realizowała je w bezhabitowej wspólnocie Sług Jezusa. Rozeznawszy pojawiające się znaki czasu, porzuciła ukochane zgromadzenie, by stać się współzałożycielką i matką nowej rodziny zakonnej – Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego.
-
Bł. Stefan Wyszyński
Bł. Stefan Wyszyński - Prymas Tysiąclecia, ojciec narodu, mąż stanu, człowiek prawy i mężny, który bezgranicznie zaufał Maryi i Bożej Opatrzności. 12 września 2021 roku w Świątyni Opatrzności Bożej nastąpiła Jego uroczysta beatyfikacja.
-
Św. Józef Bilczewski
Józef Bilczewski urodził się 26 kwietnia 1860 r. w Wilamowicach koło Kęt, w obecnej diecezji bielsko-żywieckiej, dawnej krakowskiej. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Wilamowicach i w Kętach, uczęszczał do gimnazjum w Wadowicach, gdzie uzyskał dyplom maturalny w roku 1880. 6 lipca 1884 r. został wyświęcony na kapłana w Krakowie przez kard. Albina Dunajewskiego. W 1886 r. uzyskał doktorat z teologii na Uniwersytecie Wiedeńskim. W oparciu o dalsze studia w Rzymie i w Paryżu habilitował się w roku 1890 na Uniwersytecie Jagellońskim w Krakowie. W rok później został profesorem teologii dogmatycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, piastując przez pewien okres funkcję dziekana fakultetu teologicznego, a także Rektora Uniwersytetu. Jako profesor był bardzo ceniony przez studentów oraz cieszył się szacunkiem i przyjaźnią swoich kolegów - pracowników naukowych uniwersytetu. Dużo pracował naukowo zyskując sobie, pomimo stosunkowo młodego wieku, sławę cenionego naukowca. Jego niepospolite zalety umysłu i serca nie uszły uwagi osób mających znaczenie w ówczesnym społeczeństwie, które zwróciły się z prośbą do ówczesnego cesarza Austrii Franciszka Józefa, by zechciał przedstawić i zaproponować Ojcu Świętemu ks. prał. Józefa Bilczewskiego na wakującą stolicę metropolitarną we Lwowie. Ojciec Święty Leon XIII ustosunkował się pozytywnie do propozycji cesarskiej, mianując go 17 grudnia 1900 r. arcybiskupem lwowskim obrządku łacińskiego.
-
Bł. Stefan Wincenty...
Harcerstwo było jego wielką pasją, a ideały harcerskie takie, jak miłość do życia, panowanie nad sobą, wyrażające się całkowitą abstynencją od alkoholu, wierność danemu słowu, odwaga w stawianiu czoła przeciwnościom, bezinteresowność, hojność, optymistyczna wizja rzeczywistości, ćwiczenia kondycji fizycznej towarzyszyły mu przez całe życie.
18 października 1939 r. został aresztowany przez gestapo i osadzony w Forcie VII w Barbarce pod Toruniem.
8 stycznia 1940 r. wraz z grupą ponad 200 więźniów został przewieziony do obozu przejściowego Zivilgefangenenlager Neufahrwasser (w Gdańsku-Nowym Porcie), a następnie do obozu koncentracyjnego w Stutthofie. W kwietniu 1940 r. trafił do obozu Sachsenhausen. W połowie grudnia 1940 r. wszystkich księży z Sachsenhausen wywieziono do obozu w Dachau, które stanowiło główne skupisko duchowieństwa z całej Europy, szczególnie z Polski.
Pomimo ekstremalnych warunków pełnił nadal posługę kapłańską. Organizował wspólne modlitwy, spowiadał, sprawował potajemnie msze i rozdzielał komunię.
Na przełomie roku 1944/45 w obozie wybuchła epidemia tyfusu. Ks. S. W. Frelichowski zaangażował się w pomoc chorym, udało mu się także zachęcić do tego 32 innych kapłanów. Podczas udzielania tej dobrowolnej pomocy chorym współwięźniom sam zaraził się tyfusem plamistym, który w połączeniu z zapaleniem płuc doprowadził 23 lutego 1945 r. do jego śmierci. Władze obozowe, łamiąc obowiązującą praktykę, zgodziły się przed kremacją na wystawienie zwłok ks. S. W. Frelichowskiego na widok publiczny, w trumnie wyłożonej białym prześcieradłem i udekorowanej kwiatami.
-
Św. Rafał Kalinowski
Józef Kalinowski urodził się 1 września 1835 roku w Wilnie. Ukończył Mikołajewską Szkołę Inżynierii Wojskowej w Petersburgu, gdzie uzyskał tytuł inżyniera. Mimo że był przeciwnikiem wybuchu Powstania Styczniowego, wystąpił z rosyjskiego wojska i objął stanowisko ministra wojny na terenie Litwy. Aresztowany przez władze carskie, został skazany na śmierć. Wyrok zamieniono później na katorgę na Syberii. Tam przeżył nawrócenie i resztę życia poświęcił Bogu. Po uwolnieniu z zesłania był wychowawcą Augusta Czartoryskiego (beatyfikowanego przez św. Jana Pawła II w 2003 r.). Mając 42 lata, wstąpił do zakonu karmelitów bosych, przyjmując imię zakonne brat Rafał od św. Józefa. W roku 1882 otrzymał święcenia kapłańskie. Rozpoczął prace nad odbudową klasztoru w Czernej i został jego wieloletnim przeorem. Założył klasztor w Wadowicach i również był jego przeorem.
Wiele godzin codziennie spędzał w konfesjonale. Przeżyty w młodości kryzys wiary pozwalał mu na lepsze zrozumienie grzeszników i doprowadzenie ich do ponownej łączności z Bogiem. Zawsze skupiony, zjednoczony ze Stwórcą, był człowiekiem modlitwy, posłusznym regułom zakonnym, gotowym do wyrzeczeń, postów i umartwień.
Zmarł w opinii świętości 15 listopada 1907 roku w Wadowicach. -
Bł. Zofia Czeska
Urodziła się w 1584 roku i była córką Mateusza oraz Katarzyny Maciejowskich, którzy należeli do średnio z zamożnej szlachty małopolskiej. Posiadali liczne potomstwo: pięciu synów oraz cztery córki. Zofia była ich trzecim dzieckiem.
Zgodnie z ówczesnym zwyczajem, w wieku 16 lat, wyszła za mąż za Jana Czeskiego. Małżeństwo trwało tylko 6 lat. W 22. roku życia została bezdzietną wdową. Pomimo urody i zamożności nie wyszła ponownie za mąż.
Dalsze życie poświęciła pełnieniu dzieł miłosierdzia. Przez 48 lat była czynnym członkiem Arcybractwa Miłosierdzia ks. Piotra Skargi. Szczególną uwagę zwróciła na dziewczęta osierocone i z ubogich rodzin, które nie posiadały żadnych perspektyw życiowych. Z własnych funduszy zorganizowała dla nich w swoich domu, przy ulicy Szpitalnej 18 w Krakowie, instytut wychowawczy pod nazwą “Dom Panieński Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny”.
