Bł. Stefan Wincenty Frelichowski

Harcerstwo było jego wielką pasją, a ideały harcerskie takie, jak miłość do życia, panowanie nad sobą, wyrażające się całkowitą abstynencją od alkoholu, wierność danemu słowu, odwaga w stawianiu czoła przeciwnościom, bezinteresowność, hojność, optymistyczna wizja rzeczywistości, ćwiczenia kondycji fizycznej towarzyszyły mu przez całe życie.

18 października 1939 r. został aresztowany przez gestapo i osadzony w Forcie VII w Barbarce pod Toruniem.

8 stycznia 1940 r. wraz z grupą ponad 200 więźniów został przewieziony do obozu przejściowego Zivilgefangenenlager Neufahrwasser (w Gdańsku-Nowym Porcie), a następnie do obozu koncentracyjnego w Stutthofie. W kwietniu 1940 r. trafił do obozu Sachsenhausen. W połowie grudnia 1940 r. wszystkich księży z Sachsenhausen wywieziono do obozu w Dachau, które stanowiło główne skupisko duchowieństwa z całej Europy, szczególnie z Polski.

Pomimo ekstremalnych warunków pełnił nadal posługę kapłańską. Organizował wspólne modlitwy, spowiadał, sprawował potajemnie msze i rozdzielał komunię.

Na przełomie roku 1944/45 w obozie wybuchła epidemia tyfusu. Ks. S. W. Frelichowski zaangażował się w pomoc chorym, udało mu się także zachęcić do tego 32 innych kapłanów. Podczas udzielania tej dobrowolnej pomocy chorym współwięźniom sam zaraził się tyfusem plamistym, który w połączeniu z zapaleniem płuc doprowadził 23 lutego 1945 r. do jego śmierci. Władze obozowe, łamiąc obowiązującą praktykę, zgodziły się przed kremacją na wystawienie zwłok ks. S. W. Frelichowskiego na widok publiczny, w trumnie wyłożonej białym prześcieradłem i udekorowanej kwiatami.